معلمی

امروز تو خیابان از دور به یکی از شاگردانم برخورد کردم، با لبخند و اشتیاق عجیبی اومد طرفم و دست داد و سلام کرد.

اون لحظه برای من، لحظه شیرین و لذت بخشی بود، این برخورد شاگرد یعنی من بعنوان معلم، کار خودم را بخوبی انجام دادم.

اما بعد از خداحافظی غم عجیبی در دلم افتاد، از اینکه سال آخر تدریسم بود ، ناراحت شدم،

من ماندم و علاقه شدیدم به معلمی و کار با نوجوان...

دلم میسوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

از اونجایی که من در روستای کوچکی به اسم قوام آباد ، شورا هستم،

هر از گاهی مردم مسائل مالی و معیشتی زندگیشون رو با من در میان میذارن، تا بتونم کمکشون کنم، لکن منم کاری از دستم بر نمیاد.

امروز هم یه مراجعه کننده داشتم نامه میخواست واسه معرفی به اداره بهزیستی، یه سری تقاضاهایی داشت، منم از اینکه نمیتونستم کاری براش انجام بدم شرمنده شدم.

از خدا میخوام که هیچوقت من رو در این شرایط قرار نده، اگر هم بده، راهکارش رو هم بذاره پیش روم...

پ ن : دلم میسوزد و کاری ز دستم بر نمی‌آید.

بی عنوان

چقدر نوشتن بعد از غیبت طولانی در اینجا سخت است.

نمیدانم این چه روحیه ای هست که آدم از وجود مشکلات دیگران رنج میبره، بگونه ای که اصلا یادش میره که خودش چه مشکلی داشته... خودم رو دارم میگم... دیدن مشکلات دیگران برایم قابل تحمل نیست.

نمیخواهم بگویم که شبیه به پیامبر هستم، اما خداوند در قرآن خطالب به پیامبر می‌فرماید : 

لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَئُوفٌ رَحیمٌ

 به یقین، رسولى از خود شما به سویتان آمد که رنج هاى شما بر او سخت است; و اصرار بر هدایت شما دارد; و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است! توبه/ ۱۲۸

پ ن: سالروز ازدواج حضرت علی و حضرت فاطمه و بقول بچه ها ولنتاین مذهبی ها مبارک.