به تازگی از یک حالتی دچار اشمئزاز شده‌ام، از اینکه نمی‌توانم خودِ واقعی‌ام باشم، تا می‌آیم کاری را انجام دهم، می‌گویند: از تو بعید است این کار...
چرا واقعا؟
اگر این کار ، کار بدی است، پس همه‌ی انسان‌ها باید در ترک آن مشترک باشند. نه اینکه به طورِ مخصوص، من آن کار را انجام ندهم.
اصلا به این نتیجه رسیده ام که ابرازِ نیک پنداریِ دیگران کار درستی نیست، چرا کسی باید بیاید مرا در فعل و ترک کاری محدود کند؟
چرا این کار را نباید کرد؟ چون دیگران دوست ندارند؟
چرا نمی‌گذارند که خود شخص به این مطلب برسد که فلان کار ،حسن یا قبیح است؟
نه اینکه کاری به کارش نداشته باشیم، اما او را محدود نکنیم.
باید یاد بگیریم و یاد بدهیم که چیزی را که بد است برای بد بودنش آن را ترک کنیم و چیزی که خوب است برای خوب بودنش و زیبایی‌اش آن را انجام دهیم.
تا کودکی می‌خواهد کاری را انجام دهد، مادرش او را از این کار ممانعت می‌دهد و دلیل خودش را به کودک اینگونه بیان می‌کند؛ چون مردم فلان حرف را می‌زنند، مردم اینگونه فکر می‌کنند، چون تو فلان جایگاه را داری، این کار را انجام نده...
مفهوم مخالف این حرف این است که اگر مردم چنین فکری را نمی‌کردند و تو از فلان جایگاه برخوردار نبودی، اشکالی نداشت که تو فلان کارِ بد را انجام دهی، که نتیجه این حرف عدمِ رضایتِ آن شخص از آن جایگاهش می‌شود.
بگذاریم که دیگران خود واقعی‌شان را بازیگری کنند و زندگی کنند، نه اینکه بازیگرِ واقعیتِ پیش‌ساخته شوند.
