آوای کُر

من همان کودک اعصار و قرونم

در غروبی آرام

توی آن کوچه

که چون خواب خدا رنگین بود

رفته بودم ز درختی بالا

تا که از لانه ی نور

جوجه را بردارم

رهگذاری آمد

او نشانی مرا یافته بود از سهراب

آمد از من پرسید

«خانه دوست کجاست؟»

من نگاهش کردم

دیدگانش ، به خدا

رنگ بد خون را داشت

و دهانش ، بوی گند مرداب

جامه اش رنگین بود

لیک دیدم که دلش سخت سیاه

در کف اش شمشیری

بر لبانش صد آه...

گفتمش ، بیهُوده این راه دراز آمده ای

بازگرد

و به همان کس که تو را داد نشانی بَر گو

خانه ی دوست کجاست ؟

در زمانی بس دور

به روایت ز همه ریش سپیدان در شهر

چند قدم ، بس کوتاه

پای آن سرو بلند

زیر آن شاخه ی انگور

در کنار برکه

بقل بوته ی آن نرگس خوش چشم

همین نزدیکی

بوی باران می داد

ولی افسوس خرابش کردند

پس دگر از من و از هیچ کسی

باز مپرس

خانه ی دوست کجاست؟

او از اینجا رفته است

او نخواهد آمد

# ایرج پرنده #

أللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُم