تپش سایه دوست
سه شنبه, ۱۰ بهمن ۱۳۹۶، ۱۲:۰۸ ب.ظ
تپش سایه دوست
ﺗﺎ ﺳﻮﺍﺩ ﻗﺮﯾﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ.
ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺑﻮﻣﯽ،
ﺷﺐ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﺳﺘﯿﻦﻫﺎﻣﺎﻥ.
ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺑﻜﻨﺪﯼ ﺧﺸﻚ.
ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺳﺒﺰﻩﺯﺍﺭﺍﻥ ﮔﻮﺵﻫﺎ ﺳﺮﺷﺎﺭ،
ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻧﻌﻜﺎﺱ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ.
ﻣﻨﻄﻖ ﺯﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﭘﺎ ﺟﺎﺭﯼ.
ﺯﯾﺮ ﺩﻧﺪﺍﻥﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻃﻌﻢ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯽﺷﺪ.
ﭘﺎﯼ ﭘﻮﺵ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺍﺯ
ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﻛﻨﺪ.
ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﺎﺭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻣﯽﺑﺮﺩ.
ﻫﺮ ﯾﻚ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻧﺤﻨﺎﯼ ﻓﻜﺮ.
ﻫﺮ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺳﺖ ِ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﯾﻚ ﺑﺎﻝ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﺳﺤﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ.
ﺟﯿﺐﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﯿﻚ ﺟﯿﻚ ﺻﺒﺢﻫﺎﯼ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﻣﯽﺩﺍﺩ.
ﻣﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ
ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻗﺮﯾﻪﻫﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎ ﻓﻘﺮ
ﺗﺎ ﺻﻔﺎﯼ ﺑﯿﻜﺮﺍﻥ ﻣﯽﺭﻓﺖ.
ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺁﺑﮕﯿﺮﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺩ ﺳﺮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ:
ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺕﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺗﺒﺨﯿﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﺷﺐ
ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺩﻭﺳﺖ.
«سهراب سپهری»
