از نوایِ خوشِ سهراب نوشتی بر من
آن سوالِ پرِ اندوهش را
خانه دوست کجاست؟
لحظه‌ای چشم فرو بستم و گفتم با تو :
گرچه صد مانع میان تو و اوست
لیک چشمِ دلِ من می گوید :
خانه دوست چه نزدیک به توست
در کنارِ نفسِ گرمِ بهار....
در میانِ تو و باران و زمین...
لایِ گلبرگِ پر از مهرِ تمنا و سجود
او همین نزدیکی است
سایه اش هست همیشه همراه
وقتِ غم خوردن و دلتنگی ها
وقتِ سنگینی بغضِ آخر
در تمامِ سفرِ گمراهی
وقت تاریکی و بن بستِ درون
وقت تنهایی و احساسِ جنون
بر سرِ راهِ سیاهِ تردید
او کنارِ نفست جا دارد
به دم و بازدمت راه دارد
خانه دوست کنارِ دلِ توست
خانه دوست همان سینه‌ی توست
# بابک حسن زاده #
أللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُم
