برای شناسایی به منطقه ی چنانه رفته بودیم. شرایط بسیار سختی بود. نه غذا به اندازه ی کافی داشتیم و نه آب. طلبه ای با ما بود که سختی بر او بسیار فشار می آورد و او از این موضوع ناراحت بود و می گفت: «من باید خودم را بسازم.»
یک روز او را بسیار سرحال دیدم، پرسیدم: «چه شده؟ این طور سرحال شدی!» پاسخ داد: «دیشب وقتی استتار کرده بودیم، در خواب، صحرای وسیعی را در مقابلم دیدم و آقایی را که صورتش می درخشید.» به احترام ایشان ایستادم و سؤال کردم «آقا عاقبت ما چه می شود؟»
فرمودند: «پیروزی با شماست ولی اگر پیروزی واقعی را می خواهید، برای فرج من دعا کنید.» باز پرسیدم: «آقا من شهید می شوم؟» فرمودند: «اگر بخواهی، بله. تو در همین مسیر شهید می شوی، به این نشانی که از سینه به بالا چیزی از بدنت باقی نمی ماند. به برونسی بگو پیکرت را به قم ببرد و به خانواده برساند.»
این طلبه وصیت نامه اش را نوشت و از شهید برونسی خواست که هر وقت شهید شد، جنازه اش را به قم برساند. چند روز بعد دشمن متوجه حضور ما شد و ما را به گلوله بست. طلبه ی جوان شهید شد و از سینه به بالا، چیزی از بدنش نماند.
راوی : محمد قاسمی
