آوای کُر

سفر

صدایی از درون باغ می آید
کسی آهسته میخواند
وشب ، آرام و پاورچین بساط کهنه خود را درون باغ آورده است
صدایی نیست،نوری نیست،
امید روشنایی از چراغ هیچ روزن نیست
کنارآتشی کوچک ، نشستم چشم در راه کسی ، کز دور می آید
نوشتم آخرین حرفی که باید گفت
اجاق خانه ام سرد است
وهیزم نرم نرمک می رود تا عمق خاکستر
من امشب چشم درراه کسی هستم ، که می آید
سفر آغاز باید کرد
ز پشت شیشه ، آن سوی حیاط
گلدان یاسی را که بادستان خود ، روح و حیات تازه اش دادم،
میان سوز سرما، چشم در راه بهاری تازه ، افسرده ست
نمی دانم چرا دیگرنمی ترسم
ازاین نامهربانی ها ، بسی خستم
رفیقی،مهربانی،دست گرمی رانمی بینم
و او پرسید : می آیی؟
و من گفتم : دگر خستم ،می آیم
نمی دانم برای این سفر آخر چه بایدبرد؟
نمی دانم به آنجایی که باید رفت ،سرما هست،گرما هست
چقدر ره توشه باید داشت؟
و شب پیشانی سرد خودش را ، پشت قاب شیشه چسبانید
و تاریکی نگاهم کرد
نشانی را به او دادم
به اوگفتم شب هنگام بیدارم
میان کهکشان راه شیری
کمی آنسوترک منظومه شمسی
زمین ، مهد هبوط حضرت آدم
بیاایران
سرای عاشقان پاک باایمان،ته بن بست تنهایی
منم کیوان
نشستم چشم در راهت که می آیی
چه بایدگفت دراین آخرین گفتار
چه اندازه کنون دستان من خالیست
خداحافظ عزیزانم،برادر،خواهرم ای دوست،همسایه
وای یاورترین همراه، ای مادر
من امشب آخرین اکسیژن سهم خودم را
آخرین نوری که باید در دو چشم خسته ام می رفت
آخرین صوتی که باید گوشهای کوچکم رامرتعش می کرد
آخرین آبی که می بایست،نوشیدم
آخرین بار ازکنارپنجره تا دوردست کوچه رادیدم
ببینم هیچ کس آیاسراغی ازمن تنهانمی گیرد
ولی افسوس ، کوچه همچنان تنها وخالی بود
دگرسهمی ازاین دنیاندارم
سفردرپیش ودستانم بسی خالسیت
من امشب چشمهایم آخرین تصویر را
ازحوض و نور و آیینه برداشت
و امشب دستهایم ، آخرین سردی،سرمای زمستان راتحمل کرد
چه اندازه تنم لبریزتنهایی است
لباسم رابتن کردم
سپیدی رنگ زیبایی است
بفرمایید درباز است
او آمد
به اوگفتم خدا را شکر رخصت داده ، می آیم
که این مهمان ناآرام را ، صاحبخانه اش ، از دور میخواند
نگاهم در وداع آخرین درخانه میچرخد
خداحافظ ای آینه دیوار
خداحافظ ای پیراهن آبی
خداحافظ ، ای بوی فتیرگرم
ای نان و پنیر و سبزی و ریحان
تمام خاطرات زندگی بدرود
و ای تصمیم کبری ، کوکب و دندان شیری با شما بدرود
خداحافظ تمام مشق های نانوشته
خداحافظ نسیم صبحگاهی دانه های شبنم بیدار
تو را بدرود ، ای آفتاب روشن فردا
گمان کردم ، راهی دوردرپیش است
میان این دو منزل ، ره چه کوته بود
میان آن تولد تا سفر ، اندازه غفلت بود
من اینجا آنقدر ماندم که گردخستگی آن تولد را ز تن شویم
توان و توشه منزلگه جاوید را آماده اش سازم
ومی دانم چرادیگر نمی ترسم
که این منزل نه پابرجاست
که ره ، پیش از من آماده است ومن را بازمیخواند
عزیزانم مرا با آبرویم غسل فرمایید
درون باغ تنهایی
کنارحوض خاموشی
و با یک چاله خاکی ، هم آغوشی
خداحافظ عزیزانم
قدمهایم،امیدم،قلب بیمارم
خداحافظ نگاه مانده برراهم
و او جامی بدستم داد
بنوش ای نفس ،گوارایت
چه طعم تازه ای دارد
عجب حس غریبی درتنم جاری است
شمارابازخواهم دید
ومن رفتم و تادیدار آینده ،
سلامی نو
خداحافظ