آوای کُر

 با وجود علم و عقل، چه نیازی به وحی داریم؟

پاسخ : این سخن درست مثل آن است که فرزندی به والدین خود بگوید: من به راهنمایی شما نیازی ندارم و می‏خواهم هر چیز را خودم تجربه کنم تا بپذیرم. این سخن به ضرر فرزند است یا والدین؟

معتقدین به وحی، علم، عقل و تجربه را کنار نمی‏زنند که وحی را به جای آن بنشانند، بلکه آن را محدود می‏دانند و در کنار عقل و تجربه، از وحی نیز بهره می‏ جویند و بر شناخت خود از حقایق هستی می‏ افزایند.

کسانی که نسبت به وحی بی اعتنا هستند و فقط بر علم و عقل خود تکیه می‏کنند، از شناخت بسیاری از امور هستی محروم مانده‏ اند؟

آنها نسبت به سرنوشت خود پس از مرگ هیچ اطلاعی ندارند و از پایان این هستی با عظمت بی خبرند. در این هستی، رازهای بسیاری هست که اگر کسی فقط با علم و تجربه محدود خود بخواهد زندگی کند، از بسیاری از آنها محروم می‏ماند.

راستی اگر سازنده کالایی، به ما اطلاعاتی بدهد باید بگوییم ما به اطلاعات تو نیازی نداریم، خودمان تجربه می‏کنیم و می ‏فهمیم؟

خالق هستی درباره هستی، آینده، اهداف و راه صحیح بهره‏ گیری از آن، اطلاعاتی از طریق بهترین افراد که پیامبران باشند، در اختیار ما گذارده است. بی اعتنایی به پیام‏های الهی، محروم کردن بشر از یک کانال به مراتب گسترده‏ تر از کانال تجربه است و چه ظلمی بالاتر از اینکه بشر، چشم و گوش خود را بر بخشی از دانستنی‏ ها ببندد.

آیا با قدرت ضعیف میتوان در برابر دشمنان ایستاد؟

پاسخ : قرآن، هم مسلمانان به وحدت دعوت کرده: و اعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا ( سوره آل عمران، آیه 103. ) و هم از تفرقه نهی فرموده است: و لا تنازعوا فتفشلوا ( سوره انفال، آیه 46.) با یکدیگر نزاع نکنید که سست و ناتوان می‏شوید.

به دو مثال توجه کنید:

قطرات باران تا وقتی از هم جدا هستند، قدرتی ندارند، اما وقتی در کنار هم قرار می‏گیرند و به شکل جوی و سپس رودخانه جاری می‏شوند، چنان قدرتی می‏ یابند که اگر مهار نشود، سیل بنیان کن می‏شوند و اگر در پشت سد مهار شوند، توربین ‏های عظیمی را به حرکت در می ‏آورند که ده ها مگاوات برق تولید کرده و چرخ تولید را به حرکت در می ‏آورند.

هر دست ما پنج انگشت دارد، اما در برابر دشمن مشترک، همه انگشتان با هم جمع شده و به شکل مشت بر سینه دشمن کوبیده می‏شود.

با آنکه هر انگشت از انگشت دیگر متفاوت و متمایز است، یکی بلندی است و یکی کوتاهی، یکی نازک است و یکی کلفت و هر کدام نباشند، بخشی از کارهای روزمره انسان زمین می‏ماند. مثلا بدون انگشت شصت، نمی‏توان دگمه را بست و یا قلم را به دست گرفت و چیزی نوشت.